It's been a while since I stopped by this dying blog, thanks to a surprisingly boring Sunday that I had the chance to write again and make myself a little bit useful (I hope).

- got myself a new pup, a boy shih tzu I named Yoshi (now 3 months young).

Four years na din nung magsimula akong maging interested sa photography. Pagkatapos ng ilang basic lessons at libo-libong pindutan, tumigil din ako dahil sa kawalan ng interes, oras, at kung ano ano pang excuses. Nakakatuwa na hanggang ngayon madami pa ding interesado sa hobby form of art na ito. Natural lang na madami din ang nahihilig sa cameras. Tuloy tuloy pa din ang DLSR Mania(cs).

Ang malungkot dito, kagaya ng cellphones, laptops, tsinelas, bags, at kung ano ano pa, parang ginagawa na ding status symbol nating mga Pinoy ang DSLR. [Teka, kung hindi ka in dahil hindi mo alam kung ano ang DSLR at fan lng kita talaga kaya mo to binabasa, browse mo muna ito.] Sa beach at sa iba pang pasyalan, sandamakmak ang DSLR. Madami din sa malls, sa schools, sa office, pati na din sa mga paborito nating coffee shops. May mga nakasakay na din ako sa jeep na nakasabit ang DSLR kahit wala namang kukunan. Uso kasi e. Wala namang masama.

Opinyon lang: May tamang paggamit ng DSLR. Kahit yung mga professional photographers, compact camera ang dala para sa casual shoots. Nakalabas ang DSLR kung may photoshoot, photowalk, at kung talagang kinakailangan ng pagkakataon. Madalas nakalagay ito sa kanilang bags kapag hindi ginagamit, hindi naka-kwintas na todo setup kasama ang mahahabang lens habang umiinom ng kape sa starbucks. Ok, inggit lang ako siguro hehe.

Opinyon lang ulit: Ang DSLR, may manual yan. At binabasa yan, pinag-aaralan. Hindi yan pang-display. Yung photography, pinagtya-tyagaan. Kelangan ng interes na matuto at sipag sa pag-practice. Ang DSLR, yan ang pinangkukuha ng litrato. Hindi yan ang kinukunan kasama ang nakangiwing sarili para gawing profile picture sa facebook at jologs na daw na friendster katulad nito:
Inggit talaga e no. Wala kasi akong mahiraman ng DSLR para meron din akong ganyan. :(

I-share ko na din: may tatlong paraan para makagawa ka ng ganitong klaseng art:
1."Mirror" Technique - ang method na ito ang pinaka-talamak. Haharap ka sa salamin, ngingiwi at kukunan ang sarili. Hinay-hinay lng sa flash (sana alam mo kung ano yun) dahil baka matakpan ng ilaw ang mukha sa picture.

2.Ask-A-Friend - Tawagin ang iyong bestfriend (na bihasa din dapat sa paggamit ng DSLR), humarap sa kanya ng nakangiwi na parang siya ang subject mo at magpakuha litrato. Sabay takbo sa kanya at sumigaw ng "Patingin!"

3."Stolen" Technique - Simple lang. Kung grupo kayo ng mga bihasa sa paggamit ng DSLR, ngumiwi ng ngumiwi habang kumukuha ng litrato ng kung ano ano malapit sa mga ka-grupo at intayin na may kumuha ng "stolen". Yun nga lang, kelangan i-browse lahat ng DSLR nila para malaman mo kung nasaan ang "stolen" sayo.

Babala lang na masamang araw-arawin ang mga techniques. Baka mahipan ka ng hangin at hindi na maalis ang pagka-ngiwi hehe. Pwede din isabit na lang sa leeg kung magpapakuha, para di na kelangan ngumiwi. Mas safe.

PS: Sa mga kaibigan kong nasa picture, peace tayo ha. Katuwaan lang po. Pahiram DSLR, papakuha din ako para quits tayo. Inggit talaga hehe. :)

.